هنری کیسینجر، پنجاه و ششمین وزیر امور خارجه ایالات متحده آمریکا، نقش کلیدی در تأثیرگذاری بر سیاست خارجی این کشور در صحنه جهانی ایفا کرد.
به گزارش ره آورد نیوز، هنری کیسینجر که در سال 1973 جایزه صلح نوبل را به خاطر نقشش در تلاش برای پایان دادن به جنگ ویتنام دریافت کرد، به دلیل نفوذ قوی و عملگرایانه خود در دیپلماسی بین المللی شهرت جهانی به دست آورد. اما تاکتیک‌های کیسینجر که اغلب به صورت مخفیانه انجام می‌شد، بدون حاشیه نبوده است.
زندگی هنری کیسینجر
کیسینجر و خانواده اش که یهودی بودند در 27 می 1923 در فوئرث آلمان به دنیا آمد، در سال 1938 برای فرار از رژیم نازی به آمریکا گریختند. او که در نیویورک مستقر شد، در طول جنگ جهانی دوم در سال 1943 تابعیت خود را دریافت کرد و به ارتش ایالات متحده پیوست و از سال 1943 تا 1946 به عنوان مترجم آلمانی خدمت کرد.
کیسینجر در سال 1945 میلادی به خاطر نقشش در ضد جاسوسی موفق به دریافت جایزه ستاره برنز شد.
پس از خدمت سربازی، کیسینجر به دانشگاه هاروارد رفت و در سال 1950 فارغ التحصیل شد و در سال 1952 و 1954 مدرک کارشناسی ارشد و دکترا را از دانشگاه دریافت کرد. سپس به دانشکده هاروارد پیوست و از سال 1954 تا 1969 در آنجا کار کرد.
کیسینجر در دانشگاه هاروارد استاد و دانشیار گروه دولت و مرکز امور بین الملل بود. در این مدت او همچنین به دولت های آیزنهاور، کندی و جانسون در مورد مسائل امنیت ملی مشورت می‌داد.
دولت نیکسون و ویتنام
ریچارد نیکسون پس از انتخاب به عنوان رئیس جمهور آمریکا، هنری کیسینجر را به عنوان مشاور امنیت ملی خود انتخاب کرد، سمتی که از 20 ژانویه 1969 تا 3 نوامبر 1975 حفظ شد.
در 23 سپتامبر 1973، کیسینجر نقش دوگانه وزیر امور خارجه را بر عهده گرفت؛ اولین کسی که هر دو سمت مشاور امنیت ملی و وزیر امور خارجه در امریکا خدمت کرد.
کیسینجر همچنین اولین وزیر امور خارجه ایالات متحده آمریکا بود که در کشوری دیگر به دنیا آمده بود.
هنری کیسینجر به سرعت خود را به عنوان یک فرد سنگین وزن در عرصه روابط دیپلماتیک تثبیت کرد و بر روی جلد مجلات قرار گرفت و بر اساس تصمیمات عملی و نه اخلاقی، تیترهای بین المللی را برای برند خود “realpolitics” یا واقع گرایی در عرصه روابط بین الملل قرار داد. او در نظم جهانی 2015 نوشت: «دولت سازمانی شکننده است، و دولتمرد حق اخلاقی ندارد که بقای خود را با محدودیت اخلاقی به خطر بیندازد.»
استراتژی تنش‌زدایی او برای کاهش خصومت‌های فزاینده با اتحاد جماهیر شوروی منجر به مذاکرات محدود کردن تسلیحات استراتژیک (SALT) در سال 1969، موافقت‌نامه تسلیحاتی SALT I و پیمان ضد موشک‌های بالستیک شد.
کیسینجر همچنین در سال 1972 با چین تعامل داشت و زمینه را برای سفر مهم نیکسون به کشور کمونیست برای دیدار با رهبر این کشور کمونیستی، مائو تسه تونگ فراهم کرد، اولین باری که یک رئیس جمهور مستقر ایالات متحده از سرزمین اصلی چین بازدید می کرد و به عنوان نقطه عطف جنگ سرد تلقی می‌شد.
هنری کیسینجر در حالی که در دهه 1970 از پایتخت‌های خاورمیانه بازدید می‌کرد تا به دشمنان برای دستیابی به توافق‌نامه‌های عدم تعامل کمک کند، آنچه را که به عنوان «دیپلماسی شاتل» شناخته شد، رهبری کرد که به اوپک برای لغو تحریم نفتی آمریکا کمک کرد. کیسینجر همچنین به دلیل کمک به مذاکره برای آتش بس بین اسرائیل و کشورهای عربی پس از جنگ اعراب و اسرائیل در سال 1973، که به عنوان جنگ یوم کیپور نیز شناخته می‌شد، مورد توجه قرار گرفته است.
به گفته وزارت امور خارجه ایالات متحده آمریکا، کیسینجر در زمان وزارت امور خارجه، 213 بازدید از کشورهای خارجی داشته است، یک بار در 18 روز به 17 کشور سفر کرده و در سال 1973، 33 روز متوالی را در خاورمیانه گذرانده و در مورد مذاکرات بین سوریه و اسرائیل مذاکره کرده بود.
در حالی که کیسینجر بمب‌گذاری‌های سال ۱۹۶۹ در کامبوج و لائوس را که به جنگ ویتنام شدت بخشید، به‌طور بحث‌انگیز پنهان کرد و ۶۸ ملاقات با لی دوک توو، نماینده ویتنام شمالی، که برخی از آنها مخفیانه بود، در نهایت به توافقنامه صلح پاریس منجر شد. این قراردادها به دخالت مستقیم ایالات متحده در جنگ ویتنام پایان داد.
کیسینجر و لی دوک توو در سال 1973 جایزه صلح نوبل را به‌خاطر نقش‌شان در مذاکره دریافت کردند، اگرچه فقط کیسینجر آن را پذیرفت. مفاد این توافق متعاقباً توسط نیروهای ویتنام شمالی و جنوبی بدون پاسخ رسمی از سوی ایالات متحده شکسته شد. به گزارش واشنگتن پست، کیسینجر تلاش کرد تا نوبل خود را پس دهد.
جنجال‌ها در دوران ریاست جمهوری فورد
در فهرست سالانه نظرسنجی گالوپ از مردان مورد تحسین آمریکایی ها، کیسینجر در هر دو سال 1973 و 1974 در رتبه اول قرار گرفت و نیکسون و رئیس جمهور جرالد فورد را که در 9 آگوست 1974 پس از استعفای نیکسون در پی رسوایی واترگیت به قدرت رسیدند، شکست داد. فورد کیسینجر را به عنوان وزیر امور خارجه حفظ کرد، اگرچه او در سال 1975 به نقش خود به عنوان مشاور امنیت ملی پایان داد و کیسینجر بیشتر کار خود را دوباره روی خاورمیانه متمرکز کرد و در مورد توافق سینا در سال 1975 بین مصر و اسرائیل مذاکره کرد، اما، همراه با مناقشات در آنگولا و شیلی، پایان دادن به توافقنامه صلح پاریس و افزایش تنش ها با شوروی، شهرت او خدشه دار شد.
او آخرین روز خود را به عنوان وزیر امور خارجه در 20 ژانویه 1977، زمانی که جیمی کارتر سوگند ریاست جمهوری می‌خواند، پشت سر گذاشت.
کیسینجر پس از کاخ سفید
هنری کیسینجر نویسنده بیش از دوازده کتاب، و همچنین مقالات و ستون های روزنامه های متعدد، با مدال آزادی ریاست جمهوری در سال 1977، بالاترین جایزه غیرنظامی کشور، شناخته شد. در سال 1986، مدال معتبر آزادی، جایزه ای که به رهبران خارج از کشور اعطا می شود، به او اعطا شد.
مطالب مرتبط…
حمله به پرل هاربر؛ اشتباه بزرگ ژاپن در جنگ جهانی دوم
از اشغال ایران در جنگ جهانی دوم تا دردسرهای خروج شوروی از ایران
او در سال 1983 توسط پرزیدنت رونالد ریگان به ریاست کمیسیون ملی دو حزبی آمریکای مرکزی منصوب شد، سمتی که تا پایان این سازمان در سال 1985 در اختیار داشت و از سال 1984 تا 1990 عضو هیئت مشورتی اطلاعات خارجی رئیس جمهور بود.
انتصابات دیگر وی شامل خدمت در هیئت مدیره کمیسیون استراتژی بلندمدت یکپارچه شورای امنیت ملی و وزارت دفاع آمریکا از سال 1986-1988 و در هیئت سیاست دفاعی از سال 2001 تا 2016 بوده است.
کیسینجر در سال 1949 با آن فلیشر ازدواج کرد و این زوج صاحب دو فرزند شدند. آنها در سال 1964 طلاق گرفتند و او در سال 1974 با نانسی مگینز ازدواج کرد. در سن 98 سالگی، او همچنان به عنوان رئیس شرکت مشاوره بین المللی خود، کیسینجر آسوشیت، فعالیت می‌کند.
