فهرست مطالب
«سلاحهای ترموباریک» که اوکراین میگوید روسها از آن در تهاجم اخیر استفاده کرده، گلوله آتشی را مشتعل میکند که تمام اکسیژن اطراف را میمکد.
به گزارش ره آورد نیوز به نقل از گاردین، پس از اینکه سفیر اوکراین در ایالات متحده گفته بود، در طول حمله روسیه به اوکراین، روسیه از سلاحهای ترموباریک یا “بمب خلاء” استفاده میکند؛
نگرانیها در مورد استفاده روسیه از سلاحهای ترموباریک افزایش یافته است.
پیج اینستاگرام ره آورد نیوز را دنبال کنید؛ روی نوشته کلیک کنید…
استفاده از چنین تسلیحاتی که اکسیژن هوای اطراف را برای ایجاد انفجاری با دمای بالا میمکد، هنوز به طور مستقل تایید نشده است.
اگرچه فیلمهای اوکراینیها پرتاب کنندههای راکت ترموباریک را بر روی خودروهای TOS-1 روسیه نشان میدهد.
سلاحهای ترموباریک چیست؟
سلاح ترموباریک که به عنوان بمب “هوای سوخت” یا “مواد منفجره هوای سوخت” نیز شناخته میشود، یک سلاح دو مرحلهای است.
مرحله اول این سلاح، یک “هوای سوخت” ساخته شده از مواد بسیار ریز، از سوخت مبتنی بر کربن تا ذرات ریز فلز را توزیع میکند.
در مرحلهی دوم آن هوای سوخت را شعله ور میکند و یک گلوله آتشین، یک موج ضربهای عظیم و خلاء ایجاد میکند که تمام اکسیژن اطراف را میمکد.
مطالب مرتبط…
بحران کریمه و شرق اوکراین/ چرا روسیه کریمه را اشغال کرد؟
انقلاب نارنجی؛ شروع کشمکشهای روسیه و غرب بر سر اوکراین
موج انفجار میتواند به طور قابل توجهی بیشتر از یک ماده منفجره معمولی دوام بیاورد و میتواند بدن انسان را تبخیر کند.
چنین سلاحهایی برای اهداف مختلفی استفاده میشوند و در اندازههای مختلف هستند.
نمونههای بسیار بزرگ سلاح ترموباریک و پرتاب شده از هوا برای تخریب غارها و مجتمعهای بزرگ طراحی شدهاند.
سلاح ترموباریک کجا استفاده شده است؟
این بمبها از دهه 1960 میلادی توسط نیروهای روسی و غربی استفاده شده است.
ایالات متحده در تلاشهای خود برای از بین بردن القاعده در کوهستانهای افغانستان به آنها تکیه کرد.
جدایی طلبانی که روسیه از آنها در منطقه دونباس حمایت میکرد، چند سالی است که از آنها استفاده می کنند.
ترموباریک چقدر خطرناک است؟
تسلیحات ترموباریک در “هدف خاص” خود که “در درجه اول از بین بردن مواضع دفاعی” است، موثر هستند.
این در حالی است که از آنها برای نفوذ به یک تانک استفاده نمیشود، آنها میتوانند “یک “سلاح بسیار مخرب” علیه یک مجتمع آپارتمانی یا ساختمانهای دیگر باشند.
