آیا غرب راهی برای توقف روسیه خواهد یافت؟

به نظر می‌رسد کم‌کم نیات روسیه در برابر غرب کاملاً آشکار شده است.

این کشور می‌خواهد غرب، به ویژه ناتو، از شرق اروپا و از کشورهای مستقل کنونی خارج شود. کشورهایی که زمانی جناح غربی امپراتوری شوروی را تشکیل می‌دادند.

سرگئی لاوروف، وزیر امور خارجه روسیه، علناً همین را گفته است. این کشور همچنین خواهان تضمینی است که نه گرجستان و نه اوکراین اجازه نخواهند داشت به ناتو بپیوندند و سلاح‌های هسته‌ای آمریکا در شرق اروپا مستقر نخواهد شد.

انتظارات پیرامون مذاکرات ژنو بین لاوروف و همتای آمریکایی او، آنتونی بلینکن، از سوی هر دو طرف نادیده گرفته شده است، تا نسخه‌ای برای شکست باشد.

در واقع، گویی روس‌ها واقعاً می‌خواهند گفتگوها به هم بخورد، زیرا این به نفع آنها خواهد بود.

خطر آشکار پس از آن این است که روس‌ها رد احتمالی را به عنوان توجیهی برای اقدام علیه اوکراین در نظر بگیرند.

یک تهاجم تمام عیار، چیزی که یک دهه پیش غیرقابل تصور به نظر می‌رسید. به هر حال، آنها کریمه را هفت سال پیش ضمیمه کردند، و نیروهای نیابتی روسیه بخش شرقی اوکراین را اشغال کردند – همه این اقدامات غیرقابل پذیرش برای غرب- چالشی بزرگ برای غرب بویژه ایالات متحده امریکاست.

ممکن است مسکو مدتی را صرف آزار و اذیت دولت اوکراین، بی ثبات کردن سیاست آن و سازماندهی حوادث با پرچم دروغین به عنوان آمادگی بیشتر برای فعالیت های نظامی یا شبه نظامی کند.

روسیه به غرب می‌گوید که اگر می‌خواهد آنچه از اوکراین باقی مانده به عنوان یک کشور مستقل باقی بماند، باید امتیازات تاریخی به منافع روسیه بدهد.

به عبارت دیگر، ولادمیر پوتین خواهان بازگشت به “حوزه نفوذ” قدیمی است که روسیه از طریق اشغال پس از جنگ جهانی دوم ایجاد کرد.

در بلاروس، قزاقستان، کریمه و شرق اوکراین. کرملین نیز تمایل خود را برای استفاده از نیروهای مسلح برای دفاع از آنچه که به عنوان منافع خود می‌داند، پنهان نکرده است.

این در مورد گسترش سرزمینی و سود اقتصادی و سیاسی است که به آقای پوتین و مردمش خواهد رسید.

بی شک ولادیمیر پوتین یک فرصت‌طلب است و یکی از دلایلی که او احساس می‌کند زمان مناسبی برای چنین سیاست‌هایی است، این است که احساس می‌کند رهبران غربی ضعیف و متفرق شده‌اند.

بایدن عملاً به روسیه برای تهاجم به اوکراین چراغ سبز نشان داد، زمانی که با بی‌دقتی در مورد حداقل عواقب ناشی از یک “تهاجم کوچک” به این کشور صحبت کرد.

علاوه بر این، روسیه احساس می‌کند که دولت بایدن درگیر همه گیری کروناست و متحدان آمریکا نیز به همان اندازه درگیر هستند.

بریتانیا پس از برگزیت نخست وزیری دارد که قرار است توسط حزب خودش سرنگون شود.

امانوئل ماکرون از فرانسه انتخابات ریاست جمهوری را پشت سر گذاشته است.

و آلمان، با تصدی صدراعظم جدید در سایه آنگلا مرکل، به شدت به گاز روسیه وابسته است و قبلاً نشان داده است که برای اوکراین جنگ نخواهد کرد، حتی اگر بریتانیا و فرانسه تسلیحات ارائه دهند.

درس‌های تاریخ همواره به ما می‌آموزد که مماشات راهی برای مقابله با تمامیت‌خواهی نیست.

با این حال، این بدان معنا نیست که نمی‌توان طرح کلی توافق در ژنو را متصور شد.

توافق مینسک، که ناامیدانه تلاش می‌کند حاکمیت اوکراین را با جاه طلبی‌های روسیه آشتی دهد، حداقل یک نقطه شروع است.

علاوه بر این، ناتو می‌تواند کاملاً آزادانه به روسیه و کشورهای مشتری او تضمین امنیتی عدم تجاوز ارائه دهد، زیرا هیچ کشور ناتو طرحی در مورد تمامیت ارضی فدراسیون روسیه ندارد.

ممکن است محدودیت‌های داوطلبانه‌ای در مورد نوع و مقیاس استقرار نظامی ایالات متحده و سایر استقرارهای نظامی در اعضای اخیر ناتو، مانند جمهوری های بالتیک، رومانی و بلغارستان وجود داشته باشد که روسیه به آن اعتراض دارد.

پس باید امیدوار بود. با این حال، اگر مشارکت روسیه در مذاکرات ژنو صرفاً عملکردی باشد، حتی چنین ژست‌های سخاوتمندانه‌ای مبنی بر مقاصد صلح‌آمیز غرب توسط آقای پوتین نادیده گرفته می‌شود.

بیشتر بدانید…

دیدار احتمالی پوتین و بایدن برای جلوگیری از جنگ

تنها چیزی که غرب می‌تواند روسیه را با آن تهدید کند، تحریم های اقتصادی است که به روسیه آسیب می‌زند، اما به اندازه‌ای نیست که آن را از گرفتن جایزه اوکراین باز دارد.

اگر تحریم ها جواب می‌داد، پرچم روسیه اکنون بر فراز کریمه به اهتزاز در نمی‌آمد.

تراس در سخنرانی در موسسه Lowy در سیدنی استرالیا، درگیری در اوکراین را بخشی از مناقشه گسترده‌تر بین کشورهای لیبرال و حکومت‌های استبدادی، از جمله روسیه و چین، توصیف کرد.

او از پوتین خواست قبل از اینکه مرتکب یک اشتباه استراتژیک بزرگ شود، از اوکراین دست بکشد و از اوکراین عقب نشینی کند.

وزیر امور خارجه بریتانیا گفت: کرملین “از تاریخ درس نگرفته است” و “تهاجم تنها منجر به باتلاق وحشتناک و تلفات جانی خواهد شد، همانطور که از جنگ شوروی و افغانستان و درگیری در چچن می دانیم”.

با این حال، در حال حاضر، به نظر می‌رسد که حتی این چشم‌انداز نیز بازدارنده کمی برای توسعه‌طلبی روسیه است.

منبع: independent