فهرست مطالب
آیا آلمان و ژاپن در جنگ جهانی دوم متحد بودند؟ جواب کوتاه بله؛ و این مربوط به اهمیت شرق آسیا در ژئوپلیتیک جهانی بود که از اوایل قرن بیستم شروع شد و در دهه‌های بعد رشد کرد.
به گزارش ره آورد نیوز، صحنه آسیایی جنگ جهانی دوم کاملاً متمایز از اروپا بود، اگرچه ژاپن در سال 1940 به پیمان دفاعی سه جانبه با آلمان و ایتالیا پیوست.
تاریخ جهان؛
هربرت هوور رئیس جمهور وقت آمریکا زمانی که ژاپن استان شمالی منچوری را در چین در سال‌های 1931-1932 اشغال کرد، با این استدلال که هیچ منافع حیاتی آمریکا در خطر نیست و او قصد قربانی کردن جان آمریکایی‌ها را ندارد، از جنگ کناره‌گیری کرده بود.
ره آورد نیوز را در اینستاگرام دنبال کنید؛ روی نوشته کلیک کنید…
علاوه بر این، از آنجایی که ژاپنی ها استدلال می کردند که آنها به یک حفاظ امنیتی در برابر روسیه استالین نیاز دارند، بعید بود که چیزی جز جنگ همه جانبه با ژاپن بتواند آنها را از منچوری بیرون کند.
فرانکلین روزولت چشم انداز مداخله جویانه تری در اقیانوس آرام خواهد داشت. در سال 1937، زمانی که ژاپن و چین وارد جنگ شدند، روزولت نارضایتی خود را از ژاپنی‌ها آشکار کرد و حتی اجازه فروش سلاح به چین را داد. (او توانست از قانون بی طرفی طفره رود زیرا ممنوعیت فروش سلاح به متخاصم تنها زمانی اجرا شد که رئیس جمهور اعلام کرد جنگ در یک منطقه خاص در جریان است؛ روزولت به سادگی از اعلام رسمی جنگ در حال انجام خودداری کرد.)
آیا آلمان و ژاپن در جنگ جهانی دوم متحد بودند؟
با ادامه خشونت های ژاپنی ها و گسترش نفوذ ژاپن در سراسر اقیانوس آرام، به ویژه در کره و هندوچین، روزولت تصمیم گرفت اقدامات فعالی علیه توسعه ژاپن انجام دهد.
تا سال 1941 او نه تنها دارایی های ژاپن را در ایالات متحده مسدود کرده بود، بلکه بایکوت کالاهای کلیدی، به ویژه نفت، را که ژاپن باید از خارج خریداری می کرد، هماهنگ کرده بود.
با قطع حمل و نقل نفت به ژاپن، فرانکلین روزولت به طور چشمگیری این احتمال را افزایش داد که ایالات متحده آمریکا روزی خود را در جنگ با ژاپن بیابد؛ اما او هرگز پیامدهای سیاست های خود را برای مردم آمریکا توضیح نداد.
ژاپنی ها در اصل سه راه برای مقابله با تحریم‌های فلج کننده داشتند؛ یکی تسلیم شدن به خواسته های آمریکا و از دست دادن چهره ی ژاپن بود. مورد دیگر مذاکره بود، اما روزولت با وجود اینکه جوزف سی. گرو، سفیر آمریکا در ژاپن فکر می کرد که مذاکرات موفق خواهد شد، از مذاکره امتناع کرد. او بعداً نوشت: «ما در سفارت شک نداشتیم که نخست‌وزیر در ملاقات با رئیس‌جمهور با خروج نهایی همه نیروهای ژاپنی از سراسر هندوچین و از همه این‌ها موافقت می‌کرد.»
مطالب مرتبط…
روزولت، چرچیل و استالین: اتحاد ناآرام آنها در جنگ جهانی دوم
آدولف هیتلر در “شب چاقوهای بلند” پاکسازی خونین حزب نازی را ترتیب داد
پیشروی خیره کننده آلمان نازی در اتحاد جماهیر شوروی
و احتمال نهایی جنگ بود؛ ژاپنی ها می توانستند با گسترش به مستعمرات بریتانیا و هلند به اقیانوس آرام حمله کنند، جایی که می توانستند منابع مورد نیاز خود را به دست آورند.
اما ژاپن ابتدا باید تأسیسات نیروی دریایی آمریکا در پرل هاربر را حذف کند. ژاپنی ها قمار کردند که اقدام سریع در این جبهه ها نتیجه خواهد داد. نخست وزیر ژاپن فومیمارو کونویه از قدرت کنار رفت و ژنرال هیدکی توجو (که وزیر جنگ بود) در 16 اکتبر 1941 جایگزین او شد.
جنگ برای مقامات دولتی به طور فزاینده ای اجتناب ناپذیر به نظر می رسید.
وزیر جنگ هنری استیمسون در 25 نوامبر 1941 در دفتر خاطرات خود نوشت که اکنون این سوال مطرح شده است که چگونه ژاپنی ها را در موقعیت شلیک اولین گلوله قرار دادیم.
و رئیس جمهور سابق آمریکا، هوور در سال 1941 گفت که دولت “هر کاری که می تواند انجام می دهد تا ما را از در پشتی ژاپن وارد جنگ کند.”
همانطور که آمریکایی ها به خوبی می دانند، اولین شلیک در 7 دسامبر 1941 در قالب حمله ژاپنی به تاسیسات دریایی آمریکا در پرل هاربر، هاوایی انجام شد.
در این حمله بیش از 2000 نظامی و غیرنظامی کشته شدند.
روز بعد، ایالات متحده به ژاپن اعلان جنگ کرد و چند روز بعد، آدولف هیتلر عجولانه به ایالات متحده آمریکا اعلان جنگ کرد.
آمریکا وارد جنگ جهانی دوم شد.
