فهرست مطالب
قتل عام در جنگ جهانی اول به حدی شدید بود که تاریخ نگاران به سختی در مورد اینکه دقیقاً چند نفر در این جنگ جان خود را از دست دادند توافق کردند.
به گزارش ره آورد نیوز، هنگامی که کشورهای اروپایی در تابستان 1914 میلادی با یکدیگر درگیر شدند، کمتر کسی وجود داشت که تصور کند این درگیری به یک جنگ جهانی تمام عیار تبدیل شود که 4 سال به درازا بکشد.
قدرت های بزرگی مانند بریتانیا، فرانسه، ایالات متحده آمریکا و آلمان آمار دقیقی از تلفات انسانی دارند، اما قتل عام جنگ جهانی اول آنقدر شدید و فراگیر بود و سربازان و غیرنظامیان بسیاری از ملل مختلف را درگیر کرد، به طوری که تاریخ نویسان برای توافق در مورد اینکه دقیقا چند نفر جان خود را از دست داده اند، با مشکل مواجه شده اند.
مایکل گرین، دانشیار تاریخ در دانشگاه نوادا، لاس‌وگاس، می‌گوید: «گفتنش سخت است. برخی تخمین ها شامل مرگ و میر ناشی از همه گیری آنفولانزای 1918 و نسل کشی ارامنه توسط ترک های امپراتوری عثمانی نیز می شود؛ رویدادهایی که با جنگ همپوشانی داشتند و با آن در هم آمیختند.»
تلفات جنگ جهانی اول در میان نیروهای متفقین
گزارش سال 2011 مرکز اروپایی رابرت شومان برگرفته از سوابق دولتی و تحقیقات بنیاد کارنگی برای صلح بین‌المللی تخمین می‌زند که اندکی بیش از 9 میلیون و 700 هزار نفر پرسنل نظامی از بیش از 22 کشور در جنگ جهانی اول جان خود را از دست داده‌اند، به علاوه بیش از 6 میلیون و 800 هزار نفر غیرنظامی بر اثر گرسنگی و نسل کشی در خلال جنگ جهانی اول جان خود را از دست داده‌اند. در مجموع حدود 16.5 میلیون نفر.
بر اساس این گزارش، برندگان جنگ که متفقین بودند بیشتر از بازندگان متحمل تلفات نظامی شدند. طرف متفقین از جمله بریتانیا (حدود 855 هزار کشته)، فرانسه (1/397/800 نفر)، روسیه (1/811/000)، ایتالیا (651/000)، صربستان (275/000) و ایالات متحده (116،708) به اضافه تعداد زیادی از کشورها که در این جنگ خدود 5 میلیون نظامی را از دست دادند.
این آمار به طور قابل توجهی بیشتر از حدود چهار میلیون نظامی از دست رفته توسط قدرت های مرکز است که شامل امپراتوری آلمان (2/050/897)، اتریش-مجارستان (1/100/000)، امپراتوری عثمانی (2/150/000) و بلغارستان (87/500) می شود. این مجموع شامل هر دو مرگ و میر مربوط به جنگ و تلفات ناشی از تصادفات، بیماری و مصائب نگهداری به عنوان اسیر جنگی است.
تعداد واقعی کشته ها ممکن است حتی بیشتر از این باشد. همانطور که فرانسوا هران، انسان شناس فرانسوی اشاره می کند، برای مثال، آمار کشته شدگان ناشی از جنگ جهانی اول در فرانسه احتمالاً در واقعیت به 1.5 میلیون نفر نزدیک تر بود.
جنگ پیشرفته آمار مرگ و میر سنگین تری را به دنبال دارد
چرا بسیاری از سربازان و دیگر اعضای ارتش در جنگ جهانی اول جان خود را از دست دادند؟ یکی از دلایل این است که در مقایسه با درگیری‌های قبلی، «جنگ از نظر فناوری پیشرفته‌تر شده بود». “جنگ جهانی اول با استفاده زیاد از زیردریایی ها و هواپیماها و گازهای سمی و مسلسل ها طبیعتاً تلفات بیشتری نسبت به جنگ های قبلی داشته است.”
به‌ویژه در آغاز جنگ جهانی اول، تاکتیک‌ها و استراتژی‌های نظامی پیشرفت‌های فناوری کشتار را در نظر نمی‌گرفت. همانطور که مورخ فرانسوی آنتوان پروست در دایره المعارف بین المللی جنگ جهانی اول 1914-1918 اشاره می کند، پیاده نظام آموزش دیده برای استفاده از تاکتیک های منسوخ شده در میدان های باز با توپخانه و مسلسل قتل عام می‌شدند.
به گفته پروست، تنها در طول چهار ماه اول جنگ جهانی اول، ارتش فرانسه 310 هزار نفر سرباز را از دست داد و این امر باعث شد که ستوان جوان آن زمان به نام شارل دوگل بعداً بنویسد: «در یک لحظه به نظر رسید که هیچ شجاعتی در جهان نمی تواند باشد که بر قدرت آتش چیره شود.» (دوگل زنده ماند تا در طول جنگ جهانی دوم رهبر فرانسه در تبعید شده و در نهایت از سال 1959 تا 1969 رئیس جمهور فرانسه شود.)
در این نوع جدید و وحشتناک میدان نبرد، بزرگترین تهدید مرگبار مرگی بود که از راه دور توسط گلوله های توپخانه وارد شد. به گفته پروست، 60 درصد از سربازان مجروح فرانسوی بر اثر گلوله های توپخانه مجروح شده اند، در حالی که 34 درصد از گلوله و 6 درصد براثر سرنیزه و علل دیگر زخمی شده اند.
ناتوانی هر یک از طرفین در پیروزی سریع در جنگ نیز باعث تشدید تعداد کشته شدگان شد. این امر منجر به مبارزات وحشیانه و طولانی مانند نبرد شد که از ژوئیه تا نوامبر 2016 ادامه یافت. در حالی که هر دو طرف با قدرت آتش در یک امتداد نسبتاً کوچک در امتداد رودخانه سام در فرانسه با یکدیگر درگیر شده بودند تنها در روز اول نبرد حدود 20 هزار سرباز بریتانیایی کشته شدند.
تلفات جنگ جهانی اول ناشی از عفونت‌ها و همه گیری آنفولانزا
بر اساس گزارش موزه‌های جنگ امپراتوری، در امتداد جبهه غربی، جایی که دو طرف سال‌ها در خندق به مبارزه ادامه می‌دادند، خاک آنجا باکتریایی شده و دچار بروز بیماری مانند کزاز و گانگرن گازی (قانقاریای گازی که یک عفونت باکتریایی بود) شده که منجر به کشته شدن سربازان مجروح می‌شد.
جنگ همچنین همه گیری آنفولانزای 1918 را مرگبارتر کرد. آنفولانزا به سرعت در میان سربازان آمریکایی پخش شد، زیرا آنها در اردوگاه های آموزشی جمع می شدند و از اقیانوس اطلس به بندرهایی مانند برست فرانسه می رفتند.
در اکتبر سال 1918، زمانی که سربازان آمریکایی در حمله ماوس-آرگون با آلمان ها جنگیدند، 1451 آمریکایی بر اثر آنفولانزا جان باختند. به گفته محققین پزشکی هلندی پیتر سی وور و لئو ون برگن، در جریان جنگ، این بیماری همه گیر در مجموع 45000 سرباز آمریکایی و 14000 آلمانی و 100000 سرباز از هر دو طرف را کشت.
کشتار در خلال جنگ جهانی اول درست تا آخرین روزهای جنگ نیز ادامه داشت. حتی پس از آن که مقامات آلمانی، بریتانیایی و فرانسوی در اولین ساعات صبح 11 نوامبر 1918 در یک واگن غذاخوری راه آهن در شمال پاریس گرد آمدند و آتش بس امضا کردند. یک تاخیر شش ساعته برای پایان نبرد – برای رسیدن خبر آتش بس به خط مقدم – به قیمت جان نزدیک به 3000 سرباز دیگر تمام شد.
این نکته را نباید فراموش کرد حتی سربازانی که از جنگ جهانی اول جان سالم به در برده اند نیز ممکن است به دلیل درگیری عمرشان کوتاه شده باشد.
همانطور که نویسنده نظامی جیمز پاتون خاطرنشان می کند، اگر چه تنها 2 تا 3 درصد از سربازانی که در میدان جنگ در معرض گاز خردل قرار گرفتند جان خود را از دست دادند، برای مثال بقیه ممکن است در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به سرطان در آینده بوده باشند.
یک مطالعه در سال 2014 روی سربازان نیوزیلندی که در جنگ جهانی اول خدمت کردند، نشان داد که بازماندگان جنگ، که حدود 40 درصد از آنها مجروح شده بودند، نسبت به گروهی که به جنگ اعزام نشده بودند، 2 سال کمتر عمر کرده بودند. آنها همچنین نرخ خودکشی بالاتری نسبت به مردان غیرنظامی در گروه سنی خود داشتند.
مطالب مرتبط…
ورود ایالات متحده آمریکا به جنگ جهانی اول
