فهرست مطالب
در حالی که برخی از اولین بیماری‌های همه‌گیر تاریخ با از بین بردن بخش‌هایی از جوامع از بین رفتند، اقدامات پزشکی و بهداشت عمومی توانستند گسترش سایر بیماری‌ها را متوقف کنند.
به گزارش ره آورد نیوز، با شکوفایی تمدن های بشری، بیماری‌های عفونی نیز رشد کردند.
تعداد زیادی از مردم که در مجاورت یکدیگر و حیوانات زندگی می‌کنند، اغلب با بهداشت و تغذیه نامناسب، زمینه‌های مناسبی
را برای پرورش بیماری فراهم می‌کنند.
و مسیرهای تجاری جدید در خارج از کشور، عفونت‌های جدید را به جاهای دور گسترش دادند و اولین بیماری‌های همه‌گیر تاریخ
را ایجاد کردند.
پیج اینستاگرام ره آورد نیوز را دنبال کنید؛ روی نوشته کلیک کنید…
در اینجا نحوه پایان یافتن پنج مورد از بدترین بیماری‌های همه‌گیر تاریخ را برای شما توضیح خواهیم داد.
اولین بیماری همه‌گیر تاریخ؛ “طاعون ژوستینین”
سه تا از مرگبارترین بیماری‌های همه‌گیر در تاریخ، توسط یک باکتری به نام Yersinia pestis، یک عفونت کشنده که به نام
طاعون شناخته می‌شود، ایجاد شد.
طاعون ژوستینین در سال 541 میلادی به قسطنطنیه، پایتخت امپراتوری بیزانس رسید.
از مصر، سرزمینی که اخیراً فتح شده بود، از طریق دریای مدیترانه، خراج امپراتور ژوستینیانوس را در غلات می‌پرداخت.
کک‌های مبتلا به طاعون سوار بر موش‌های سیاهی که دانه‌ها را می‌خوردند، سوار شدند.
طاعون قسطنطنیه را نابود کرد و مانند آتش در سراسر اروپا، آسیا، شمال آفریقا و عربستان گسترش یافت و حدود 30 تا 50
میلیون نفر، حدود نیمی از جمعیت جهان را کشت.
تاریخ‌نگاران می‌گویند: “مردم به جز تلاش برای دوری از افراد بیمار، درک واقعی از نحوه مبارزه با آن نداشتند.
بیشتر بدانید…
سازمان بهداشت جهانی رسماً نام ویروس جدید را “کرونا” نامید
کدام کشورها بیشترین واکسیناسیون و موارد مرگ و میر کرونا را دارند؟
در مورد چگونگی پایان طاعون، بهترین حدس این است که اکثر افراد در یک بیماری همه‌گیر به نحوی زنده می‌مانند و آنهایی که
زنده می‌مانند مصونیت ایجاد می‌کنند.”
دومین بیماری همه‌گیر تاریخ؛ “طاعون سیاه یا مرگ سیاه”
طاعون هرگز از بین نرفت و وقتی 800 سال بعد بازگشت، کشتار زیادی به راه انداخت.
مرگ سیاه که در سال 1347 اروپا را درنوردید، تنها در چهار سال جان 20 میلیون نفر را گرفت.
تاریخ نویسان اعتقاد دارند، در مورد چگونگی متوقف کردن این بیماری همه‌گیر تاریخ، مردم هنوز هیچ درک علمی از سرایت
نداشتند، اما می‌دانستند که انتقال این بیماری ارتباطی با نزدیکی دارد.
به همین دلیل است که مقامات آینده نگر در شهر بندری راگوسا تحت کنترل ونیز تصمیم گرفتند ملوانان تازه وارد را تا زمانی که
ثابت کنند بیمار نیستند در قرنطینه نگه دارند.
در ابتدا ملوانان به مدت 30 روز در کشتی‌های خود قرنطینه می‌شدند که در قوانین ونیزی به ترنتینو معروف شد.
با گذشت زمان، ونیزی‌ها انزوای اجباری را به 40 روز افزایش دادند که منشأ کلمه قرنطینه و شروع عمل آن در دنیای غرب بود.
طاعون مرگبار لندن؛ مهر و موم کردن بیماران
طاعون تقریباً هر 10 سال یک بار از سال 1348 تا 1665 دوباره ظاهر می‌شد. (40 شیوع در بیش از 300 سال)
و با هر اپیدمی جدید طاعون، 20 درصد از مردان، زنان و کودکان ساکن در پایتخت بریتانیا را می‌کشت.
در اوایل دهه 1500، انگلستان اولین قوانین را برای جداسازی و منزوی کردن بیماران وضع کرد.
خانه‌های مبتلایان به طاعون با یک عدد یونجه که به یک تیر در بیرون بسته شده بود علامت گذاری شده بودند.
اگر اعضای خانواده مبتلا به طاعون می‌بود، هنگام بیرون رفتن در انظار عمومی باید یک میله سفید به همراه می‌داشت.
اعتقاد بر این بود که گربه‌ها و سگ‌ها ناقل این بیماری هستند، بنابراین صدها هزار حیوان به طور عمده قتل عام شدند.
طاعون بزرگ سال 1665 آخرین و یکی از بدترین شیوع طاعون بود که تنها در هفت ماه 100 هزار لندنی را کشت.
در این اپیدمی، همه سرگرمی‌های عمومی ممنوع شد و قربانیان به زور در خانه‌های خود قرنطینه می‌شدند.
روی درب خانه‌های ناقلان صلیب‌های قرمز همراه با التماس بخشش نقاشی شده بود: “خداوندا به ما رحم کن.”
بستن بیماران در خانه‌هایشان و دفن مرده‌ها در گورهای دسته‌جمعی هر چقدر هم که بی‌رحمانه بود، شاید تنها راه برای پایان
دادن به آخرین شیوع طاعون بزرگ بود.
آبله؛ دنیای جدید اروپایی را ویران کرد
آبله قرن‌ها در اروپا، آسیا و عربستان، یک تهدید دائمی بود که از هر ده نفر سه نفر را به خاک و خون کشید و بقیه را با
زخم‌های پوسته‌دار باقی گذاشت.
اما میزان مرگ و میر در دنیای قدیم در مقایسه با ویرانی‌هایی که بر جمعیت‌های بومی در دنیای جدید وارد شد، کمرنگ بود.
مردم بومی مکزیک امروزی و ایالات متحده مصونیت طبیعی در برابر آبله نداشتند و ویروس دهها میلیون نفر از اهالی این دو
کشور را از بین برد.
تاریخ نویسان می‌گویند “در تاریخ بشر کشتاری مشابه آنچه در قاره آمریکا اتفاق افتاد وجود نداشته است – 90 تا 95 درصد از
جمعیت بومی طی یک قرن از بین رفتند.
مثلا در مکزیک با جمعیت 11 میلیون نفری بعد از آبله تنها یک میلیون نفر زنده باقی ماندند.
قرن ها بعد، آبله اولین اپیدمی ویروسی بود که با واکسن به پایان رسید.
در اواخر قرن هجدهم، یک پزشک بریتانیایی به نام “ادوارد جنر” کاشف واکسن آبله بود.
سرانجام در سال 1980 میلادی سازمان بهداشت جهانی اعلام کرد که آبله به طور کامل از روی زمین ریشه کن شده است.
وبا؛ اولین موفقیت برای تحقیقات بهداشت عمومی
در اوایل تا اواسط قرن نوزدهم، وبا سراسر انگلستان را درنوردید و دهها هزار نفر را کشت.
نظریه علمی رایج آن روز می‌گفت که این بیماری از طریق هوای کثیف به نام «میاسما» منتشر می‌شود.
اما یک پزشک بریتانیایی به نام “جان اسنو” مشکوک بود که این بیماری مرموز، که قربانیان خود را در عرض چند روز پس از بروز
اولین علائم از بین می‌برد، در کمین آب آشامیدنی لندن است.
اسنو مانند یک شرلوک هلمز علمی عمل می‌کرد و سوابق بیمارستان و گزارش‌های سردخانه را بررسی می‌کرد تا مکان‌های
دقیق شیوع این بیماری مرگبار را ردیابی کند.
او یک نمودار جغرافیایی از مرگ و میرهای ناشی از وبا در یک دوره 10 روزه ایجاد کرد و مجموعه ای از 500 عفونت کشنده را در
اطراف یک چاه شهری محبوب برای آب آشامیدنی، پیدا کرد.
اسنو می‌نویسد: «به محض اینکه با وضعیت و گستردگی این فوران وبا آشنا شدم، به آلودگی آب آشامیدنی در خیابان “برود
استریت” مشکوک شدم.
اسنو مقامات محلی را متقاعد کرد که دستگیره پمپ چاه آبخوری خیابان “برود” را بردارند و آن را غیرقابل استفاده کنند و مانند
جادو، عفونت‌ها خشک شوند.
کار اسنو وبا را یک شبه درمان نکرد، اما در نهایت منجر به تلاشی جهانی برای بهبود بهداشت شهری و محافظت از آب
آشامیدنی در برابر آلودگی شد.
در حالی که وبا تا حد زیادی در کشورهای توسعه یافته ریشه کن شده است، اما در کشورهای جهان سوم که فاقد تصفیه
فاضلاب کافی و دسترسی به آب آشامیدنی تمیز هستند، همچنان یک قاتل دائمی است.
یک نظر
تعقيب: کشف واکسن فلج اطفال - سایت خبری تحلیلی رهآورد