رافائل نادال بازیکن اسپانیایی تنیس مردان در فینال اوپن استرالیا با دانیل مدودف دیدار می‌کند تا از دو رقیب بزرگ خود یعنی جوکوویچ و فدرر برای پیروزی‌های بزرگ پیشی بگیرد.
به گزارش ره آورد نیوز به نقل از گاردین، رافائل نادال امروز یکشنبه در فینال اوپن استرالیا به مصاف دانیل مدودف می‌رود.
اینبار نوبت این ماتادور است تا برای کسب رکورد بیست و یکمین عنوان گرند اسلم خود تلاش کند.
راجر فدرر در ویمبلدون در سال 2019 شانس خود را برای بیست و یکمین عنوان گرنداسلم داشت، اما در حالی که یک ست مقابل نواک جوکوویچ جلو بود، در نهایت بازی را به حریف صربستانیش واگذار کرد.
نواک جوکوویچ نیز سال گذشته شانس خود را در یو اس اوپن آمریکا برای کسب بیست و یکمین قهرمانی خود را از دست داد؛ زمانی که به فینال بازی‌های تنیس در نیویورک رسید اما توسط مدودف شکست خورد.
اکنون زمان نادال است، لحظه‌ای مناسب برای سه نفری که برای بیش از یک دهه بر تنیس مردان تسلط داشتند و زندگی و موفقیت‌هایشان از حضور دو تن دیگر الهام گرفته شده است.
از زمانی که جوکوویچ سال گذشته برای ششمین بار در ویمبلدون قهرمان شد، این سه مرد در 20 گرند اسلم مساوی شده‌اند.
نادال با کسب سیزدهمین عنوان قهرمانی خود در رولان گاروس در سال 2020 به عدد 20 رسید و فدرر در سال 2018 برای ششمین بار در مسابقات آزاد استرالیا قهرمان شد و به عدد 20 رسید.
جالب است بدانید، این سه نفر 60 عنوان از 73 عنوان گرند اسلم گذشته را کسب کرده‌اند که به اولین قهرمانی فدرر بازمی‌گردد.
اگرچه آینده فدرر در 40 سالگی و ریکاوری پس از یک عمل جراحی دیگر زانو نامشخص است، نادال که در ژوئن 36 ساله و جوکوویچ در ماه می 35 ساله می‌شود.
زمانی که روی امرسون موفق شد تاریخ سازی کند، اکثر مردم فکر می‌کردند این رکورد شکستنی نخواهد بود، اما زمانی که پیت سامپراس در سال 2000 رکورد روی امرسون را که از 1967 به ثبت رسیده بود، شکست؛ سامپراس گفت: «زمان نشان خواهد داد که آیا رکورد من شکسته خواهد شد یا خیر. بازیکنان بزرگی وجود دارند که می توانند این کار را انجام دهند، اما این کار آسانی نیست.”
سال بعد، فدرر مارک فیلیپوسیس را شکست داد و برای اولین بار قهرمان گرند اسلم ویمبلدون شد.
تعداد کمی از مردم پیش‌بینی می‌کردند که چه اتفاقی می‌افتد، اما سرعت تسلط فدرر به این معنا بود که تا زمانی که جوکوویچ به اولین فینال گرند اسلم خود رسید، فدرر 11 عنوان گرند اسلم را در US Open در سال 2007 کسب کرده بود.
در آن زمان فدرر بیش از ظهور جوکوویچ، نگران نادال بود.
نادال سه قهرمانی متوالی اوپن فرانسه را به دست آورده بود و ثابت کرده بود که بسیار فراتر از یک رقیب است.
او پشت سر هم به فینال‌های ویمبلدون رسیده بود و یک بار در سال 2008 ویمبلدون را برد، در آن فینال حماسی مقابل فدرر.
فدرر در سال 2009 با سامپراس برابری کرد و در سال 2009 تنها عنوان اوپن فرانسه را به دست آورد و در ماه بعد با قهرمانی در ویمبلدون برای شماره 15 از او گذشت.
در آن مرحله، نادال 6 اسلم به نام خود و جوکوویچ یک اسلم به نام خود داشتند.
سامپراس که آنجا بود تا رکورد خود را ببیند، گفت که معتقد است فدرر “می تواند به 18 یا 19 برسد”.
اما ظهور نادال به معنای کند شدن پیشرفت فدرر بود.
تسلط کامل این اسپانیایی بر رولان گاروس که توانست 13 عنوان قهرمانی را به دست آورد.
اگرچه نادال بدون شک فدرر را از کسب چند عنوان دیگر در اوپن فرانسه باز داشت – برای سال‌ها او دومین بازیکن برتر جهان در زمین خاکی بود – درخشش اسپانیایی، فدرر را مجبور به پیشرفت کرد. فدرر روی بک هند خود کار کرد، به یک راکت بزرگتر روی آورد، تهاجمی تر بازی کرد.
هنگامی که جوکوویچ در سال 2011 یک سطح بالا رفت و شروع به تسلط بر بازی کرد، نادال و فدرر چیزهایی را به بازی‌های خود اضافه کردند.
همانطور که نادال این ماه در مصاحبه‌ای با بیلد گفت: “مطمئنم راجر و نواک از من بازیکن بهتری ساختند. و من آنها را بهتر کردم. ما لحظات فوق العاده‌ای داشتیم و داریم، و هواداران از رقابت ما لذت می‌برند.”
بدون یکدیگر، آنها ممکن است بیشتر برنده شوند، اما بدون نیاز به اختراع مجدد خود، ممکن است راه به جایی نبرند.
نتیجه روز یکشنبه هر چه که باشد، یک دقیقه هم فکر نکنید که آنها هنوز تمام شده‌اند.
