همه رهبران اتحاد جماهیر شوروی/ از لنین تا گورباچف

اتحاد جماهیر شوروی در طول حیات خود از سال 1922 تا 1991 هشت رهبر داشت که به تفصیل همه رهبران اتحاد جماهیر شوروی را معرفی خواهیم کرد.   به گزارش ره آورد نیوز، برخلاف کشورهایی که در آنها رئیس جمهور یا نخست وزیر به عنوان رئیس دولت تعیین می‌شود، رهبران اتحاد جماهیر شوروی عمدتاً با ریاست حزب کمونیست اتحاد جماهیر شوروی، قدرت را به دست می‌گرفتند.   علاوه بر هر نقش دیگری که ممکن است در این راه داشته باشند.   اینستاگرام ره آورد نیوز   مردانی که طولانی‌ترین مدت بر اتحاد جماهیر شوروی حکومت کردند، ژوزف استالین و لئونید برژنف بودند که هر کدام چندین دهه به عنوان رئیس حزب کمونیست خدمت کردند.   رهبران اتحاد جماهیر شوروی مانند گئورگی مالنکوف نیز وجود داشتند، که تنها پس از چند هفته قدرت را به نیکیتا خروشچف واگذار کرد، یا کنستانتین چرننکو، که پس از تقریباً یک سال ریاست جمهوری درگذشت و میخائیل گورباچف جانشین او شد؛ این رهبران در اتحاد جماهیر شوروی کمتر شناخته شده هستند.   مطالب مرتبط… تاسیس اتحاد جماهیر شوروی بوسه های سوسیالیستی فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی از نگاهی متفاوت   با این حال، هر یک از این هشت مرد به نوعی اتحاد جماهیر شوروی را رهبری و شکل دادند.  

معرفی رهبران اتحاد جماهیر شوروی

ولادیمیر لنین (1922-1924)

ولادیمیر لنین بنیانگذار حزب کمونیست روسیه و اولین رئیس دولت شوروی بود. پس از انقلاب فوریه که سلطنت روسیه را سرنگون کرد و به امپراتوری روسیه در سال 1917 پایان داد، لنین به رهبری انقلاب اکتبر (یا انقلاب بلشویکی) کمک کرد که یک دولت جدید شوروی را تأسیس کند.   انقلاب اکتبر جرقه جنگ داخلی روسیه را زد که در چند سال اول سلطنت لنین ادامه داشت. ارتش سرخ لنین در جنگ پیروز شد و قدرت دولت جدید شوروی را تثبیت کرد. در سال 1922، دولت لنین قراردادی را با اوکراین، بلاروس و ماوراء قفقاز (منطقه‌ای شامل گرجستان، ارمنستان و آذربایجان) امضا کرد تا اتحاد جماهیر شوروی را تشکیل دهد. در همان سال، سلامت لنین شروع به وخامت گذاشت.   پزشکان گلوله‌ای را از گردن او که از زمان سوءقصد در سال 1918 در آنجا گیر کرده بود، خارج کردند، اما وضعیت سلامتی او همچنان رو به وخامت بود. او در 21 ژانویه 1924 بر اثر سکته مغزی در سن 53 سالگی درگذشت. لنین فعالیت انقلابی خود را به عنوان یک مارکسیست آغاز کرده بود که می خواست قدرت سیاسی را به کارگران و دهقانان بدهد.   با این حال، زمانی که او درگذشت، حکومت واقعی شوروی که او تأسیس کرده بود، بسیار متفاوت از نوع سوسیالیستی بود که او از آن دفاع می‌کرد.   جانشین او، ژوزف استالین، این تفاوت را آشکارتر خواهد کرد.  

ژوزف استالین (1924-1953)

ژوزف استالین در انقلاب اکتبر 1917 شرکت کرد و در دوران لنین برای دولت شوروی شروع به کار کرد. تمرکز قدرت او در سال 1922 آغاز شد، زمانی که او دبیرکل کمیته مرکزی حزب کمونیست شد – سمتی که تا زمان مرگش در سال 1953 حفظ شد. لنین با استالین مخالف بود و حتی به دنبال برکناری او از سمت دبیرکلی بود.   قبل از مشکلات سلامتی لنین، بسیاری لئون تروتسکی، یکی دیگر از شرکت کنندگان در انقلاب اکتبر را که به شکل گیری دولت شوروی کمک کرد، وارث ظاهری لنین می‌دانستند. ژوزف استالین، تروتسکی را یکی از رقبای اصلی خود می‌دانست و در نهایت توانست با گریگوری زینویف و لو کامنف رهبری اتحاد جماهیر شوروی را به دست گیرد. در طول دهه 1920، استالین زینویف و کامنف را از قدرت کنار زد، دیکتاتوری برقرار کرد و تروتسکی را تبعید کرد. در دهه 1930، او عملیات پاکسازی بزرگ را آغاز کرد که در آن هم رقبای سیاسی و هم افرادی را که متحدان سیاسی به نظر می‌رسید را کشت.   استالین، زینویف و کامنف، رهبران سابق خود را مجبور کرد در یک دادگاه نمایشی اعترافات دروغین بدهند، سپس آنها را به ضرب گلوله کشتند. استالین در طول جنگ جهانی دوم با رئیس جمهور ایالات متحده، فرانکلین دی. روزولت و نخست وزیر بریتانیا، وینستون چرچیل، اتحادی پرتنش تشکیل داد، که در آن سربازان شوروی به آزادسازی اردوگاه های کار اجباری نازی ها کمک کردند.   پس از آن، یک جنگ سرد، ایالات متحده و متحدان اروپای غربی آن را در مقابل اتحاد جماهیر شوروی قرار داد، که اکنون مناطق بسیاری را در شرق اروپا ضمیمه کرده بود.   استالین در 5 مارس 1953 بر اثر خونریزی مغزی درگذشت. مرگ او منجر به تقلا برای قدرت در میان رهبران شوروی شد که منجر به دست گرفتن قدرت توسط دو مرد مختلف در آن سال شد.  

گئورگی مالنکوف (1953-1953)

اولین کسی که کنترل اتحاد جماهیر شوروی را به دست گرفت، وارث آشکار استالین، گئورگی مالنکوف بود. مالنکوف به تسهیل پاکسازی استالین در دهه 1930 کمک کرده بود. از میان همه رهبران شوروی، مالکوف کسی است که کمترین زمان رهبری در اتحاد جماهیر شوروی را در دست داشت.   یک روز پس از مرگ استالین، مالنکوف جانشین استالین به عنوان نخست‌وزیر اتحاد جماهیر شوروی و رهبر واقعی حزب کمونیست شد. با این حال، تنها در عرض چند هفته، نیکیتا خروشچف کنترل حزب را از دست مالنکوف خارج کرد. در پایان سال، مالنکوف دیگر رهبر اصلی اتحاد جماهیر شوروی نبود.   او تا سال 1955 سمت خود را به عنوان نخست وزیر حفظ کرد، زمانی که یکی از متحدان خروشچف این سمت را به دست گرفت. پس از آن، مالنکوف دیگر بازیگر اصلی در سیاست شوروی نبود. او در سال 1988 درگذشت.  

نیکیتا خروشچف (1953-1964)

خروشچف دبیر اول حزب کمونیست اتحاد جماهیر شوروی و در سال 1958 نخست وزیر آن شد. مشخصه حکومت او تلاش های او برای استالین زدایی و بهبود روابط بین المللی اتحاد جماهیر شوروی بود.   نیکیتا خروشچف در طول ساخت دیوار برلین، تهاجم فاجعه بار خلیج خوک ها (که در آن سازمان سیا تلاش کرد تا فیدل کاسترو رهبر کوبا را سرنگون کند) و بحران موشکی کوبا، که بسیاری معتقدند نزدیک ترین بحران به ایالات متحده و آمریکا است، بر اتحاد جماهیر شوروی حکومت کرد.   اگرچه خروشچف و جان اف کندی، رئیس جمهور ایالات متحده، شروع بدی داشتند، اما این دو رهبر روابطی را ایجاد کردند که در آن درک کردند که هیچ یک از آنها خواهان جنگ هسته‌ای نیستند. خروشچف در سال 1964، زمانی که لئونید برژنف و متحدانش ترتیبی دادند که برژنف به عنوان رهبر حزب برگزیده شود، موقعیت خود را به عنوان دبیر اول حزب کمونیست و نخست وزیر اتحاد جماهیر شوروی از دست داد.   خروشچف چندین سال بعد در سال 1971 درگذشت.  

لئونید برژنف (1964-1982)

برژنف یکی از باسابقه‌ترین رهبران شوروی بود که پس از استالین در رتبه دوم قرار دارد. وی در جریان انقلاب های 1917 ، 10 سال بیشتر نداشت، به این معنی که او اولین رهبر اتحاد جماهیر شوروی بود که تحت حکومت شوروی به بلوغ رسید.   لئونید برژنف در نوجوانی به سازمان جوانان حزب جامعه پیوست و در طول جنگ جهانی دوم در ارتش سرخ شوروی خدمت کرد. برژنف در سال 1964 هنگامی که مقدمات برکناری خروشچف را فراهم کرد، دبیر دوم حزب کمونیست بود. با رفتن خروشچف، برژنف به عنوان دبیر اول حزب کمونیست (که در سال 1966 “دبیر کل” شد) و به همراه آن رهبری اتحاد جماهیر شوروی را گرفت.   برژنف از سال 1967 تا 1979 سیاست تنش زدایی با غرب را دنبال کرد که شاهد کاهش تنش‌های جنگ سرد و افزایش تجارت با ایالات متحده و متحدانش بود. برژنف همچنین به دلیل دکترین برژنف شناخته می شود، که در آن تاکید می کرد که اتحاد جماهیر شوروی باید در کشورهایی که حکومت سوسیالیستی یا کمونیستی در معرض خطر دارند، مداخله کند. این منطقی بود که او هنگام حمله اتحاد جماهیر شوروی به افغانستان در سال 1979 به کار برد.   این تهاجم منجر به تنشی جدید بین اتحاد جماهیر شوروی و ایالات متحده آمریکا شد. ایالات متحده آمریکا با تحریم بازی‌های المپیک 1980 مسکو به این این حمله پاسخ داد. هنگامی که برژنف در 10 نوامبر 1982 بر اثر سکته قلبی درگذشت، روابط بین اتحاد جماهیر شوروی و ایالات متحده همچنان تیره بود.  

یوری آندروپوف (1982-1984)

آندروپوف بین سال‌های 1967 و 1982 رئیس KGB، آژانس امنیت ملی شوروی بود. هنگامی که برژنف شروع به مشکلات سلامتی کرد، آندروپوف KGB را ترک کرد تا برای جانشینی برژنف رقابت کند. آندروپوف نهایتاً دو روز پس از مرگ برژنف، دبیرکل جدید حزب کمونیست شد. روابط تیره‌ای که برژنف با رئیس جمهور ایالات متحده رونالد ریگان داشت با آندروپوف نیز ادامه یافت.   در زمان حکومت او بود که نیروهای شوروی هواپیمای مسافربری 007 خطوط هوایی کره را سرنگون کردند و تمام 269 سرنشین آن در سال 1983 کشته شدند. در آن سال، آندروپوف شروع به تجربه نارسایی کلیه کرد که منجر به مرگ او در سال 1984 شد.  

کنستانتین چرننکو (1984-1985)

چرننکو، که برای جانشینی برژنف در سال 1982 نیز رقابت کرده بود، در سال 1984 به عنوان دبیرکل حزب کمونیست برگزیده شد. در آن سال، اتحاد جماهیر شوروی المپیک 1984 لس آنجلس را به تلافی المپیک 4 سال قبل که توسط آمریکا تحریم شده بود را تحریم کرد.   چرننکو نیز مانند آندروپوف در بیشتر دوران تصدی خود از بیماری رنج می‌برد. او کمی بیش از یک سال پس از به دست گرفتن کنترل حزب، بر اثر عوارض ناشی از آمفیزم درگذشت.  

میخائیل گورباچف ​​(1985-1991)

آخرین رهبر اتحاد جماهیر شوروی میخائیل گورباچف بود که پس از مرگ چرننکو در سال 1985 جانشین چرننکو به عنوان دبیر کل شد.   گورباچف بر انحلال اتحاد جماهیر شوروی نظارت کامل داشت. اتحاد جماهیر شوروی به طور رسمی در سال 1991 پایان یافت.   در آن سال، فدراسیون روسیه اولین رئیس جمهور خود، بوریس یلتسین را انتخاب کرد.