کشور اسرائیل تاسیس شد

در 14 می 1948، در تل آویو، دیوید بن گوریون، رئیس آژانس یهود، رسماً تشکیل دولت اسرائیل را اعلام و اولین کشور یهودی را پس از 2000 سال تأسیس کرد. 

به گزارش ره آورد نیوز، در می 1948 مصادف با اردیبهشت ماه 1327 شمسی، در تل آویو، دیوید بن گوریون، رئیس آژانس یهود، رسماً تشکیل دولت اسرائیل را اعلام کرد.

در دوردست، صدای غرش تفنگ ها از درگیری هایی که بلافاصله پس از عقب نشینی ارتش بریتانیا در اوایل آن روز بین یهودیان و اعراب درگرفت، شنیده می شد.

مصر در همان شب تولد کشور جدید حمله هوایی به اسرائیل را آغاز کرد. علیرغم خاموشی برق در تل آویو – و حمله مورد انتظار اعراب – یهودیان تولد ملت جدید خود را جشن گرفتند، به ویژه پس از دریافت خبر به رسمیت شناختن دولت یهود توسط ایالات متحده آمریکا.

ره آورد نیوز را در اینستاگرام دنبال کنید؛ روی نوشته کلیک کنید…

در نیمه شب، دولت اسرائیل به طور رسمی پس از پایان مأموریت بریتانیا در فلسطین به وجود آمد.

تشکیل دولت اسرائیل

اسرائیل مدرن خاستگاه خود را در جنبش صهیونیسم می‌داند که در اواخر قرن نوزدهم توسط یهودیان امپراتوری روسیه تأسیس شد که پس از تحمل آزار و اذیت، خواستار ایجاد یک کشور سرزمینی یهودی بودند. در سال 1896، تئودور هرتزل، روزنامه‌نگار یهودی-اتریشی، یک جزوه سیاسی تأثیرگذار به نام «دولت یهودی» منتشر کرد که در آن استدلال می‌کرد که تأسیس یک دولت یهودی تنها راه محافظت از یهودیان در برابر یهودستیزی است.

هرتزل رهبر صهیونیسم شد و اولین کنگره صهیونیستی را در سال 1897 در سوئیس تشکیل داد.

فلسطین تحت کنترل عثمانی، خانه اصلی یهودیان، به عنوان مطلوب ترین مکان برای یک کشور یهودی انتخاب شد و هرتزل ناامیدانه از دولت عثمانی درخواست کرد تا یک کشور یهودی را تشکیل دهد.

پس از انقلاب شکست خورده روسیه در سال 1905، تعداد فزاینده ای از یهودیان اروپای شرقی و روسیه شروع به مهاجرت به فلسطین کردند و به چند هزار یهودی که زودتر وارد شده بودند، پیوستند.

مهاجران یهودی بر استفاده از زبان عبری به عنوان زبان گفتاری خود اصرار داشتند. با فروپاشی امپراتوری عثمانی در طول جنگ جهانی اول، بریتانیا بر فلسطین مسلط شد.

در سال 1917، بریتانیا “اعلامیه بالفور” را صادر کرد که در آن قصد خود را برای ایجاد یک سرزمین یهودی در فلسطین اعلام کرد.

مطالب مرتبط…

جنگ شش روزه اعراب و اسرائیل به پایان رسید/ نتایج جنگ چه بود؟

اگرچه اعلامیه بالفور مورد اعتراض کشورهای عربی قرار گرفت، اما با اختیاری که بریتانیا بر فلسطین داشت توسط جامعه ملل در سال 1922 رسمیت پیدا کرد؛ اما به دلیل مخالفت اعراب با تأسیس هر کشور یهودی در فلسطین، حاکمیت بریتانیا در طول دهه 1920 ادامه یافت.

در آغاز سال 1929، اعراب و یهودیان آشکارا در فلسطین با هم جنگیدند و بریتانیا تلاش کرد تا مهاجرت یهودیان را به عنوان ابزاری برای مماشات با اعراب محدود کند. در نتیجه هولوکاست در اروپا، بسیاری از یهودیان در طول جنگ جهانی دوم به طور غیرقانونی وارد فلسطین شدند.

گروه‌های یهودی از تروریسم علیه نیروهای انگلیسی در فلسطین استفاده کردند که به نظر آنها به آرمان صهیونیستی خیانت کرده است. در پایان جنگ جهانی دوم، در سال 1945، ایالات متحده آمریکا به مبارزه صهیونیستی پرداخت.

بریتانیا که نتوانسته بود راه حلی عملی برای تاسیس کشور اسرائیل پیدا کند، این مشکل را به سازمان ملل ارجاع داد که در نوامبر 1947 به تجزیه فلسطین رای داد.

یهودیان باید بیش از نیمی از فلسطین را در اختیار داشته باشند، اگرچه آنها کمتر از نیمی از جمعیت فلسطین را تشکیل می دادند. اعراب فلسطینی با کمک داوطلبانی از کشورهای دیگر، با نیروهای صهیونیست جنگیدند، اما تا 14 مه 1948، یهودیان کنترل کامل سهم خود از فلسطین و همچنین برخی از اراضی عربی را که سازمان ملل به آنها اختصاص داده بود، به دست آوردند.

در 14 می، بریتانیا با پایان یافتن مأموریت خود از منطقه خارج و دولت اسرائیل رسماً اعلام شد.

روز بعد، نیروهای مصر، ماوراء اردن، سوریه، لبنان و عراق به کشور تازه تاسیس حمله کردند.

اسرائیلی‌ها، اگرچه کمتر مجهز بودند، اما موفق شدند با اعراب بجنگند و سپس سرزمین‌های کلیدی مانند جلیل، سواحل فلسطین، و نواری از قلمرو را که منطقه ساحلی را به بخش غربی بیت‌المقدس متصل می‌کند، تصرف کنند. در سال 1949، آتش بس با میانجیگری سازمان ملل، دولت اسرائیل را در کنترل دائمی این سرزمین فتح شده قرار داد.

خروج صدها هزار عرب فلسطینی از اسرائیل در طول جنگ، این کشور را با اکثریت قابل توجهی یهودی مواجه کرد.

در جریان سومین درگیری اعراب و اسرائیل – جنگ شش روزه 1967 – اسرائیل مجدداً مرزهای خود را به شدت افزایش داد و از اردن، مصر و سوریه شهر قدیمی اورشلیم، شبه جزیره سینا، نوار غزه، کرانه باختری و … را تصرف کرد. بلندی های جولان در سال 1979، اسرائیل و مصر یک توافقنامه صلح تاریخی امضا کردند که در آن اسرائیل سینا را در ازای به رسمیت شناختن و صلح مصر بازگرداند.

اسرائیل و سازمان آزادیبخش فلسطین (ساف) در سال 1993 توافقنامه صلح بزرگی را امضا کردند که اجرای تدریجی خودگردانی فلسطین در کرانه باختری و نوار غزه را پیش بینی می کرد. با این حال، روند صلح اسرائیل و فلسطین به کندی پیش رفت و در طول بیست و یکمین دوره جنگ بزرگ بین اسرائیلی‌ها و فلسطینی‌ها در اسرائیل و سرزمین‌های اشغالی از سر گرفته شد.